När jag var ungdom var jag, liksom många andra ungdomar i allmänhet, ganska svartvit i min tro. Jag tyckte mig veta vad Gud ansåg vara rätt och fel. Jag hade exempelvis väldigt svårt att vara nyanserad i frågan om alkohol, jag dömde alla som drack alkohol, även om de drack med måtta.
Ungdomens fas har passerat och jag kan som vuxen vara mer nyanserad i de allra flesta frågor (vill jag åtminstone tro!). Dessvärre hamnar vi kristna människor ibland i det där svartvita. Vi uttalar oss om vad som är Guds vilja och vad som inte är det. Nästan som om vi vore Gud själva.
Nu för tiden blir jag alltid tyngd när jag är med om något sådant. När jag hör någon uttala sig självklart om hur andra människor bör leva. Jag fylls med sorg över hur vi kristna ibland smutsar ner en kärleksfull Guds namn. Som om vi skulle veta exakt vad Gud vill med en annan människas liv. Eller som om vi känner en annan människas smärta eller vet hennes kamper.
När jag var i början av 20-årsåldern hamnade jag en gång i en facebook-diskussion. Sådana har sällan varit hjälpsamma, men den här var faktiskt det för mig. Det var en person som inte var troende men som fick talat om för sig att han levde syndigt. De svar han skrev var väldigt ödmjukt formulerade och han frågade vad det gjorde för gott att vi kristna människor dömde ut andra människors sätt att leva som fel. Där och då hände något med mig. Det var en viktig lärdom för mig som jag tagit med mig och hjälpt mig att fördjupa min tro. Att döma andra människor gör ingenting gott. Jag kan inte tro att det på något sätt för någon annan människa närmre Gud. Det enda som händer är att hon känner sig dömd, fel och utanför. Kanske hamnar människor faktiskt snarare längre bort från Gud än närmre efter det att vi dömt dem.
Efter den där ovanligt konstruktiva facebook-diskussionen har jag försökt att hellre se till mitt eget liv (se bjälken i mitt eget öga, Matt 7:4) och mina brister snarare än att komma med en pekpinne för att påpeka andras eventuella snedsteg. Och om vi nu tycker att någon lever på ett felaktigt sätt så kan vi ju hålla det mellan oss själva och Gud. Om du upprörs över någon annans sätt att leva, visst kan du be! Men det är samtidigt viktigt att komma ihåg att det alltid är lättare att rikta bönen utanför sig själv och be för någon annan än att rikta bönen inåt och fråga Gud hur jag ska förhålla mig till de omständigheter som jag själv står i. Kanske borde vi helst be för vår egen irritation över människor snarare än att andra människor ska forma sitt liv efter våra egna åsikter. Det krävs alltid mer av mig att blicka in och se min egen synd än att peka på andra människors synder. Det handlar inte om att bli tyst, passiv eller feg. När något är fel behöver vi agera och i omsorg våga lyfta svåra saker att prata om, som när någon far påtagligt illa av ett beteende. Men det ska alltid göras med omtanke, aldrig med pekpinne.
”Må jag aldrig bli en port för min nästa där han dras in och tvingas gå mina vägar genom mina dörrar – som om det vore hans- och bli beroende av mina nycklar. Om min port är Kristus är ändå det viktigaste att jag hjälper min broder att vandra sin väg till Fadern och förbli sig själv ” -Dom Helder Camara